In de praktijk horen we vaak dat schuldhulpverleners ervaren dat schuldeisers geen zin en tijd hebben om te wachten tot de klant eindelijk gemotiveerd is. In hoeverre klopt dit beeld en hoe kun je er als hulpverlener mee om gaan?

Allereerst is er een onderscheid te maken in schuldeisers. Je hebt schuldeisers die een lange termijn relatie met de klant zijn aangegaan, zoals verhuurders en andere leveranciers van vaste lasten, maar ook banken waar de lopende rekening van de klant is ondergebracht of de hypotheek. Deze groep schuldeisers is, al dan niet gedwongen, ook in de toekomst met deze klant zaken te doen. Daarnaast heb je schuldeisers die een eenmalige relatie zijn aangegaan met de klant door bijvoorbeeld een product te verkopen als een koelkast of een tv, maar ook een telefoonabonnement dat inmiddels bij een ander bedrijf loopt.

De laatste groep schuldeisers zal in de praktijk weinig behoefte hebben aan een gedragsverandering van de klant. Motivatie of niet, ze willen gewoon dat er betaald gaat worden. Juist omdat ze geen lange termijn relatie met de klant hoeven te hebben, kunnen ze dit in hun gedrag ook naar voren laten komen. Ze zullen waarschijnlijk makkelijker zwaardere incassomaatregelen nemen.

De eerste groep schuldeisers heeft er zelf ook alle baat bij als de klant nu en in de toekomst ander financieel gedrag laat zien. En vaak zijn ze daarom ook bereid om hierin te investeren door hun vordering niet gelijk op te eisen en in eerste instantie af te zien van beslaglegging. Ook zullen zij vaker de schuldhulpverlener meer tijd gunnen om de schulden te regelen maar daarnaast ook aandacht te besteden aan de motivatie van de klant.

Gelukkig is het grootste gedeelte van het schuldenpakket vaak in handen van die eerste groep. En heb je daarmee ook gelijk de meest bedreigende schulden te pakken. Het is niet voor niets dat veel woningbouwverenigingen, energiemaatschappijen en banken afspraken of zelfs convenanten  hebben met de NVVK. Kennelijk zien zij zelf ook wel in dat alleen maar druk uitoefenen op de klant en indirect op de schuldhulpverlener voor de toekomst ook hen niets oplevert.

De vraag is dan misschien ook wel, wie ervaart de druk van schuldeisers? Is het de klant, of is het de hulpverlener die telefoontjes en brieven van schuldeisers ervaart als drukkend?

De andere vraag is, hoe lang denk je dat je nodig hebt om klanten te motiveren om hun gedrag te veranderen. Als je een goede inschatting hiervan kan maken, kun je schuldeisers hierover ook informeren. Klanten die nog niet toe zijn aan een financiële gedragsverandering, hoe je misschien wel helemaal niet uit de wind te houden als het om incassomaatregelen gaat. Misschien kun je de druk van die schuldeisers zelfs gebruiken om de klant in beweging te krijgen. Als jij laat zien dat je deze inschatting goed kunt maken, zullen schuldeisers hier steeds vaker op vertrouwen. Als jij laat zien dat je betere resultaten boekt omdat je gewerkt hebt aan motivatie, zullen schuldeisers je daar steeds makkelijker de ruimte voor geven. Als jij kunt aangeven welke stappen er nog ondernomen moeten worden en hoeveel tijd je hiervoor nodig denkt te hebben, weten de schuldeisers waar ze op wachten en hoe lang ze moeten wachten en zullen ze daar meer toe bereid zijn.

Schuldhulpverlening is en blijft een samenspel tussen klant, schuldhulpverlener en schuldeisers. Met elkaar moet er tot een oplossing gekomen worden. Als de hulpverlener in staat is om zijn professionaliteit onder woorden te brengen en met zichtbare resultaten te komen, zullen klant en schuldeisers de voorgestelde routes steeds makkelijker aanvaarden. En daarbij het nodige geduld hebben als jij dat vraagt.